Το Ναυτικό χρειάζεται οκτώ τουλάχιστον φρεγάτες και μάλιστα μεγάλου εκτοπίσματος, 5.000 -6.000 τόνων. Η αντίληψις την οποία έχουν ορισμένοι ότι το Αιγαίο ως «κλειστή θάλασσα» ενδείκνυται για επιχειρήσεις μικρών ταχυκινήτων σκαφών, όπως οι πυραυλάκατοι είναι εσφαλμένη. Χρειάζονται βεβαίως και τα μικρά και ευέλικτα ταχέα σκάφη, αλλά δεν αρκούν αυτά. Δεν μπορούν να αναλάβουν πάσης φύσεως επιχειρήσεις και μάλιστα με κάθε μορφής καιρικές συνθήκες. Ο Στόλος πρέπει να μπορεί να διεξάγει επιχειρήσεις και με ακραίες συνθήκες, που δεν είναι διόλου σπάνιες στο Αιγαίο. Μπορεί οι συνθήκες αυτές να «κλείνουν» τους Τούρκους στα λιμάνια τους, δεν επιτρέπεται όμως να είναι απαγορευτικές για την κίνηση των δικών μας πολεμικών πλοίων. Η δυνατότητα μάλιστα διεξαγωγής επιχειρήσεων με τις αντίξοες καιρικές συνθήκες του Αιγαίου είναι ένα ποιοτικό πλεονέκτημα που δεν επιτρέπεται να απεμπολήσουμε. Προς τούτο δεν είναι νοητόν, τα πλοία απλώς να πλέουν. Πρέπει να μπορούν να διεξάγουν πολεμικές επιχειρήσεις. Να αποπροσνηώνουν ελικόπτερα, να στοχοποιούν τον εχθρό, να εκτοξεύουν κατευθυνόμενα βλήματα. Για αυτό χρειαζόμαστε μεγάλα πλοία....

Από την "ΕΣΤΙΑ"

"ΕΣΤΙΑ", 12/11/22

Επείγει ο απόκτησις και άλλων πλοίων

Του Ευθύμιου Π.Πέτρου

Τις ημέρες αυτές το Ανώτατο Ναυτικό Συμβούλιο συζήτησε την επιχειρησιακή απαίτηση για τέσσερεις κορβέτες και μία ακόμη φρεγάτα. Το γεγονός ότι ταυτοχρόνως υπεγράφη η συμφωνία εξυγιάνσεως των Ναυπηγείων Ελευσίνος, ανοίγει τον δρόμο για σοβαρή ελληνική βιομηχανική συμμετοχή στο πρόγραμμα. Να σημειωθεί ότι τα Ναυπηγεία έχουν μιαν οφειλή διακοσίων περίπου εκατομμυρίων ευρώ προς το Πολεμικό Ναυτικό το οποίο απεδέχθη την αποπληρωμή της σε βάθος δεκαετιών, διευκολύνοντας την ευόδωση του προγράμματος εξυγιάνσεως. Ταυτοχρόνως όμως, αυτή η παραχώρησις δημιουργεί για την διοίκηση των Ναυπηγείων μιαν ηθική -αν μη τι άλλο υποχρέωση- να στηρίξει τον Στόλο , όχι μόνον με ποιοτικές νέες ναυπηγήσεις, αλλά και με εργασίες τεχνικής υποστηρίξεως των πλοίων.

Όπως και να έχει οι ανάγκες του Ναυτικού, είναι συγκεκριμένες και με βάση αυτές, η ναυπήγησις κορβεττών είναι μια λύσις ανάγκης, για περιορισμό του κόστους της ανανεώσεως του Στόλου. Το Ναυτικό χρειάζεται οκτώ τουλάχιστον φρεγάτες και μάλιστα μεγάλου εκτοπίσματος, 5.000 -6.000 τόνων. Η αντίληψις την οποία έχουν ορισμένοι ότι το Αιγαίο ως «κλειστή θάλασσα» ενδείκνυται για επιχειρήσεις μικρών ταχυκινήτων σκαφών, όπως οι πυραυλάκατοι είναι εσφαλμένη. Χρειάζονται βεβαίως και τα μικρά και ευέλικτα ταχέα σκάφη, αλλά δεν αρκούν αυτά. Δεν μπορούν να αναλάβουν πάσης φύσεως επιχειρήσεις και μάλιστα με κάθε μορφής καιρικές συνθήκες. Ο Στόλος πρέπει να μπορεί να διεξάγει επιχειρήσεις και με ακραίες συνθήκες, που δεν είναι διόλου σπάνιες στο Αιγαίο. Μπορεί οι συνθήκες αυτές να «κλείνουν» τους Τούρκους στα λιμάνια τους, δεν επιτρέπεται όμως να είναι απαγορευτικές για την κίνηση των δικών μας πολεμικών πλοίων. Η δυνατότητα μάλιστα διεξαγωγής επιχειρήσεων με τις αντίξοες καιρικές συνθήκες του Αιγαίου είναι ένα ποιοτικό πλεονέκτημα που δεν επιτρέπεται να απεμπολήσουμε. Προς τούτο δεν είναι νοητόν, τα πλοία απλώς να πλέουν. Πρέπει να μπορούν να διεξάγουν πολεμικές επιχειρήσεις. Να αποπροσνηώνουν ελικόπτερα, να στοχοποιούν τον εχθρό, να εκτοξεύουν κατευθυνόμενα βλήματα. Για αυτό χρειαζόμαστε μεγάλα πλοία.

Δεδομένης της γενικώτερης οικονομικής συγκυρίας και του γεγονότος ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις μας είχαν εγκαταλειφθεί για δεκαετίες, είναι κατανοητό ότι το κόστος οκτώ νέων φρεγατών δεν θα μπορούσε να αναληφθεί από το Κράτος. Έτσι η απαίτησις υποβαθμίζεται σε φθηνότερες κορβέττες, με τις οποίες όμως θα μπορούσε να υπάρξει τυποποίησις οπλικών συστημάτων και δυνατότης διασυνδέσεως των ηλεκτρονικών τους συστημάτων. Μια ελληνική βιομηχανική συμμετοχή θα δημιουργούσε τις λεγόμενες «επιστροφές», δηλαδή την ανακύκλωση κονδυλίων που διατίθενται για τις ναυπηγήσεις, μέσα στην ελληνική αγορά.

Προσφάτως ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας Θάνος Ντόκος προέβλεψε μιλώντας σε συνεδριακή εκδήλωση ότι η απόφασις για τις κορβέττες μπορεί να ληφθεί και πριν το τέλος του έτους. Ελπίζουμε αυτήν την φορά να μην διαψευσθεί η πρόβλεψις, διότι χρονοδιαγράμματα για αυτήν την απόφαση, έχουν εξαγγελθεί από την ημέρα της παραγγελίας των τριών φρεγατών FDI. Ήδη η πρώτη από τις φρεγάτες αυτές (και δεύτερη της κλάσεως) είναι υπό ναυπήγησιν στην Γαλλία και οι ελπίδες ότι το χρονοδιάγραμμα παραδόσεων θα συμπιεσθεί είναι βάσιμες.

Είναι πλέον γνωστό ότι προτάσεις για νέες κορβέττες υπάρχουν από τα ναυπηγεία τριών κρατών. Της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ολλανδίας. Οι γαλλικές και ιταλικές κορβέττες έχουν πανομοιότυπα συστήματα μάχης και ως εκ τούτου θα υπάρχει τυποποίησις με τα συστήματα των φρεγατών. Από την άλλη πλευρά η συνεργασία με το ολλανδικό Ναυτικό χρονολογείται από το 1978. Όμως φαίνεται ότι η γαλλική πλευρά ευρίσκεται σε πλεονεκτική θέση διότι προσμετράται η πολιτική υποστήριξις της οποίας τυγχάνει η Αθήνα από το Παρίσι. Μια υποστήριξις που είναι διαχρονική από της εποχής του Ζισκάρ ντ' Εσταίν μέχρι σήμερα.

Και ενώ για το Ναυτικό υπάρχει σε εξέλιξις αυτή η συζήτησις, η Αεροπορία έχει δρομολογημένα δύο μεγάλα προγράμματα. Το άμεσο των Rafale και το μακροπρόθεσμο των F-35. Πρέπει όμως να υπάρξει προγραμματισμός και για το μέλλον του Στρατού. Τα άρματα μάχης Leo2Hell είναι τα λαύτερα στον κόσμο, αλλά είναι ήδη 20 ετών. Ο εκσυγχρονισμός τους είναι απαραίτητος. Όσο για την «πονεμένη ιστορία» που λέγεται τεθωρακισμένα οχήματα μάχης πεζικού, η απόκτησις ενός αριθμού Marder, είναι μεν θετική αλλά δεν λύνει το πρόβλημα. Μας δίδει λίγο χρόνο, μιαν «ανάσα» ώστε να προγραμματίσουμε το μέλλον. Ας μην ολιγωρήσουμε.