 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", πρωτοσέλιδο, 02/02/22 |
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 02/02/22 |
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 02/02/22 |
"Τὸ Κοινοβούλιον δὲν ἦτο ἡ ἀντιπροσωπεία τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος, ἀλλὰ ἡ ἀντιπροσωπεία τῆς φαυλότητος, … Περὶ ἐλέγχου δὲν ἠδύνατο νὰ γίνῃ λόγος, δοθέντος, ότι ἠσκεῖτο δι᾽ ὑλακῶν (γαυγισμάτων) καὶ μαχῶν σώματος πρὸς σῶμα τῶν παχυλῶς ἀμειβομένων βουλευτῶν, ὅταν εἰδικοὶ λόγοι ἰδιοτελείας τοὺς ἡγον εἰς τὴν αἰθουσαν τῶν συνεδριάσεων. Ὁ κεκράκτης Κλέων, ὁ σκυτοτόμος, ὁ λυχνοποιὸς Ὑπέρβολος, ὁ προβατοπώλης Λυσικλῆς καὶ οἱ λοιποὶ δημαγωγοὶ τῆς ἀρχαίας ἐκκλησίας καὶ τῆς ἀγορᾶς τῆς παρακμῆς, ἀπετέλουν τὴν ἐνσάρκωσιν τῶν νεωτέρων δημαγωγῶν τοῦ Βουλευτηρίου». Με αυτό τον τρόπο περιέγραφε το Κοινοβούλιο ένας εκ των θεωρητικών της επταετούς δικτατορίας σε προπαγανδιστικό φυλλάδιο, το 1969, και αυτή ακριβώς η ίδια επιδίωξη της μετατροπής του Κοινοβουλίου σήμερα, σε άντρο ακραίων καβγάδων, υπερέντασης, εκτόξευσης βαρύτατων χαρακτηρισμών, εν ονόματι, φυσικά, της Δημοκρατίας, είναι που απειλεί, όχι αυτούς κατά των οποίων στρέφονται τα πυρά, αλλά το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα!
Η σύγχρονη απειλή κατά της δημοκρατίας δεν είναι πια τα τανκς, με τα όποια τους προσχήματα, είναι η εξώθηση μέρους του εκλογικού σώματος σε στάση δεινής εχθρότητας κατά του Κοινοβουλίου, «που εκπροσωπείται από τόσο χαμηλό και εμπαθές επίπεδο». Να γιατί χθες, προεδρεύοντας στην ολομέλεια της Βουλής, τόνισα πως πράξεις κατάληψης του ιερού βήματος της Βουλής, από βουλευτή που ισχυρίζεται ότι αδικήθηκε από το Προεδρείο, όπως δηλαδή φέρθηκε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Π. Πολάκης, είναι πράξη βαθύτατα αντικοινοβουλευτική, γιατί τελικά καταλήγει να δημιουργεί στα μάτια της κοινής γνώμης μια αδιέξοδη και αποκρουστική εικόνα για τη Βουλή, που δεν μπορεί - διά της βίας; - να απομακρύνει έναν παραβάτη βουλευτή από την αίθουσα, διότι αυτό ως εικόνα, ακόμη και διεθνώς θα μας διέσυρε. Η μόνη, ευτυχώς, λύση σε παρόμοιες συμπεριφορές είναι θεσμική.
Το 2016, η Βουλή ψήφισε, με μεγάλη πλειοψηφία, τον Κώδικα Δεοντολογίας των Βουλευτών, βάσει του οποίου οι βουλευτές οφείλουν, μεταξύ άλλων: να ασκούν τα καθήκοντά τους με αλληλοσεβασμό, να προασπίζονται το κύρος της Βουλής, προσηλωμένοι στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, ειδάλλως η Επιτροπή Κοινοβουλευτικής Δεοντολογίας λαμβάνει σοβαρά πειθαρχικά μέτρα.
Ο κ. Π. Πολάκης αισθάνθηκε πως το μέτρο της στέρησης του λόγου που του επεβλήθη από το Προεδρείο ήταν άδικο. Αντί, λοιπόν, να ακολουθήσουν προβλεπόμενα μέσα επισήμανσης αυτής της τυχόν αδικίας, όπως λ.χ. η έγερση παρεμπίπτοντος ζητήματος, κατέφυγε στην κατάληψη του βήματος, εμποδίζοντας τη συνέχιση της διαδικασίας. Αυτά προχθές. Χθες και μίλησε και ακούστηκε και έτυχε απάντησης, όπως θα μιλήσει και θα απαντήσει και ενώπιον της Επιτροπής Κοινοβουλευτικής Δεοντολογίας, στην οποία παραπέμφθηκε. Η προσπάθεια, όμως, να θεωρηθεί η κατάληψη ως αντίδραση σε... πραξικόπημα, επιχειρεί να εγκαινιάσει μια αντίληψη Βουλής, όπου αντιμάχονται εχθροί και όχι απλώς πολιτικοί αντίπαλοι. Πού οδηγεί αυτό; Μας το εξηγεί ο Δ. Τσάτσος: «Τι σημαίνει όμως "αντίπαλοι"; Η λέξη εκφράζει δύο εξίσου σημαντικά στοιχεία: Πρώτο, σημαίνει αντίθεση πολιτική ή (και) ιδεολογική. Δεύτερο, όμως, σημαίνει και αποδοχή της κοινής διαδικασίας, των κανόνων του παιχνιδιού. Σημαίνει τελικά αποδοχή και αναγνώριση του αντιπάλου! Από την ώρα που η σχέση των αντιπάλων γίνεται σχέση εχθρών, τότε παραμένει βέβαια η αναγκαία για τη δημοκρατία αντίθεση, χάνεται όμως η εξίσου αναγκαία για τη δημοκρατία αποδοχή των διαδικασιών, των κανόνων του παιχνιδιού και τελικά του αντιπάλου. Η αντιπαράθεση αντιπάλων στεριώνει τη δημοκρατία, η σύγκρουση εχθρών μέσα στο χώρο της είναι η αρχή του τέλους». (Δ. Τσάτσος, Η Κρίση του Πολιτικού Λόγου, Εκδόσεις Θεμέλιο 1983, σ. 69).
Στο μνημειώδες έργο του Δάντη «Θεία Κωμωδία» η επιγραφή στην είσοδο της Κόλασης γράφει «Lasciate ogne speranza voi ch' intrate» (Αφήστε κάθε ελπίδα, εσείς που μπαίνετε). Χθες, τόνισα πως η Βουλή, με το ζόρι, Κόλαση δεν θα γίνει! Και δεν έγινε. Γιατί οι θεσμοί μας και η δημοκρατία μας, με τις δυνάμεις και τις αδυναμίες τους, μας προσφέρουν διέξοδο σε κάθε διαφωνία. Στη Βουλή δεν γίνονται πραξικοπήματα και πάντως για όλα υπάρχει διέξοδος, όχι στην οχλοκρατία και στην εχθρότητα, αλλά θεσμική, ώστε κάθε πολίτης που μας βλέπει να μην απελπίζεται, όπως μπροστά στην Κόλαση.
-Ο Κωνσταντίνος Αν. Τασούλας είναι Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 02/02/22 |
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 02/02/22 |
Ο Πολάκης και ο "στρατός"
Παρακολούθησα και εγώ, και κάποια στιγμή και Live το show του «πολλά βαρύ και όχι» Πολάκη στη Βουλή, show για το οποίο θα δώσει εξηγήσεις στην Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής. Δεν έχω να πω πολλά πράγματα. Ο Πολάκης είναι αυτός που είναι, και άρα κανείς δεν πρέπει να εκπλήσσεται από τις συμπεριφορές του. Και όποιος το κάνει, όποιος υποδύεται δηλαδή τον έκπληκτο, προφανέστατα, ψεύδεται ή ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν. Ούτε η στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντί του ή για την περίπτωσή του, μπορεί να προκαλεί κάποια έκπληξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει το αυτονόητο, όταν τον καλύπτει με ανακοινώσεις του, και μάλιστα με ανακοινώσεις στις οποίες είναι εμφανές ότι δανείζεται όρους και σκεπτικό από αυτά που χρησιμοποιεί και αναπτύσσει ο περί ου ο λόγος «πολιτικός» στις παρεμβάσεις του. Τον καλύπτει, γιατί δεν μπορεί να τον αποδοκιμάσει, να τον περιορίσει ή και να τον σταματήσει. Μια τέτοια απόπειρα θα προκαλούσε τη μήνι του, και τη μήνι των οπαδών του. Και ναι, έχει οπαδούς ο Πολάκης - αυτή είναι μια άλλη πραγματικότητα. Είναι ένας κόσμος που τον ακολουθεί, ο οποίος κινείται κάτω από τα ραντάρ της υπόλοιπης «καθωσπρέπει» κοινωνίας. Ενας κόσμος του οποίου η γνώμη για όλους τους υπόλοιπους είναι εχθρική. Είναι αυτός ο κόσμος, τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ διαμόρφωσε σε κομματικό στρατό με την πολιτική των επιδομάτων - δεν χρειάζεται να δουλεύεις, για να βελτιώσεις τη ζωή σου, θα ζεις με ό,τι σου δίνουμε, και θα ζεις στο επίπεδο που βρίσκεσαι. Κλασική μέθοδος, που εν πολλοίς εξηγεί το πώς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης παραμένει σταθερά στην περιοχή του 20%-22%, παρά το γεγονός ότι είναι φανερή η έλλειψη στρατηγικής και πολιτικής πρότασης για τη χώρα...
Το όνειρο και η μαύρη αλήθεια
Φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι «κόμμα πολάκηδων». Ούτε το κόμμα ΤΩΝ «πολάκηδων». Απλώς αυτό που συμβαίνει, και δεν είναι πρωτοφανές για την πολιτική ζωή της χώρας (για παράδειγμα, θυμάμαι ότι την περίοδο της άγριας σύγκρουσης ΠΑΣΟΚ και ΝουΔου στις αρχές της δεκαετίας του '90, υπήρχε ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος ως «τοτέμ» του αντιμητσοτακισμού στον χώρο του ΠΑΣΟΚ, να σέρνει ολόκληρο το κόμμα σε μια ακραία αντιπαράθεση με τη Δεξιά), αποδεικνύει πόσο δύσκολο είναι σε ένα κόμμα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, να μετεξελιχθεί.
Το «νέο» κόμμα που ονειρεύεται ο «Λεγάμενος», με περιπτώσεις όπως ο Πολάκης, όχι κεντρώο ψηφοφόρο δεν πρόκειται να συσπειρώσει, αλλά ούτε και ανανεωτικό της Αριστεράς, που αποστρέφεται τέτοιες συμπεριφορές. Χθες, μιλώντας με έναν από τους βουλευτές που ανήκουν στη λεγόμενη «πασοκογενή» πτέρυγα του κόμματος, μου έλεγε ότι «προφανώς δεν ταυτιζόμαστε με τον Πολάκη, τη συμπεριφορά και τις πρακτικές του». Και μου πρόσθεσε ότι «είναι μια άλλη φιλοσοφία αυτή, μακριά από τις δικές μας πολιτικές καταβολές» (αυτά σε αντιδιαστολή με τα όσα δήλωσε στη Βουλή ο Γιάννης Ραγκούσης - άλλη έκπληξη αυτή!). Ηθελε δηλαδή να μου πει, ότι ο ρεβανσισμός, το νταηλίκι, η πρόκληση για την πρόκληση, η οξύτητα, η λεκτική βία, η απειλή, ο εκφοβισμός δεν είναι πρακτικές που τους εκφράζουν.
Δεν του το είπα, αλλά η μαύρη αλήθεια είναι ότι συνυπάρχουν με όλα αυτά, είναι δίπλα τους, στο πλάι τους, μπροστά τους. Και κανοναρχούν ένα ολόκληρο κόμμα, το οποίο προ 30 μηνών, κυβερνούσε τη χώρα...
Ασέβεια στη Δημοκρατία
Προσωπικά τον Πολάκη, τον έχω υποστεί. Με άθλιες επιθέσεις, συκοφαντίες, εκβιασμούς και ψέματα, σε προσωπικό και οικογενειακό επίπεδο. Και με απειλές του είδους την «επόμενη φορά, θα είναι με αίμα». Δεν με απασχολεί. Ούτε τον φοβάμαι. Ομως έχω να πω, ότι εκείνος που πρέπει να τον φοβάται, είναι ο «Λεγάμενος». Οχι μόνο γιατί αμφισβητεί ευθέως και με όλους τους δυνατούς τρόπους την πρόθεσή του να μετεξελίξει τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια ευρεία κεντροαριστερή παράταξη, αλλά τον απειλεί ευθέως με τη στάση του, ότι δεν το έχει σε τίποτε να αποχωρήσει από το κόμμα και να στήσει το δικό του μαγαζάκι. Και το έχω πει και άλλη φορά, ας ρίξει καμιά ματιά στα σχόλια εκείνων που σχολιάζουν τις αναρτήσεις του Πολάκη. Θα εξαγάγει χρήσιμα συμπεράσματα για τον κόσμο που τον ακολουθεί: αγράμματοι κατά βάση (έχω δει περιπτώσεις να γράφουν το «και», με... έψιλον!), ακραίοι ρεβανσιστές, απολιτικοί, haters, ρατσιστές, λούμπεν, ομοφοβικοί. Θα διαπιστώσει ότι βρίζουν και τον ίδιο - θεός τους είναι μόνο ο Πολάκης.
Ομως δεν είναι αυτό το θέμα. Το βασικότερο είναι πως η οξύτητα που καλλιεργεί αυτός ο τύπος, οδηγεί την πολιτική ζωή της χώρας σε περίεργα μονοπάτια. Σε δρόμους που θα έπρεπε να αποφεύγονται, γιατί δεν έχουν επιστροφή. Τα είπε μια χαρά χθες ο πρόεδρος της Βουλής Κώστας Τασούλας.
Αν ο Πολάκης ή ο κάθε Πολάκης ανεξαρτήτως κόμματος, έχει βάλει στόχο της ζωής του να δημιουργήσει στο ελληνικό Κοινοβούλιο συνθήκες κοινοβουλίων... Κορέας, Ταϊλάνδης ή και Τουρκίας ακόμη, οφείλουν οι αρχηγοί τους να τους μαζέψουν πριν γίνουμε θέμα στα κανάλια ανά την υφήλιο. Κι όχι να τους χαϊδεύουν. Οπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς με εντολή του «Λεγάμενου». Ακόμη κι αν ο προεδρεύων Αθανασίου υπερέβαλε (ένας βουλευτής, μπορεί να μιλάει στη Βουλή για οτιδήποτε, ας αφήσουν τις κουτοπονηριές οι δεξιοί...) αφαιρώντας τον λόγο από τον Πολάκη ή διακόπτοντας τη συνεδρίαση επειδή ο άλλος έκανε «κατάληψη» στο βήμα, εσύ ΣΥΡΙΖΑ, ρίχνεις λάδι στη φωτιά καλύπτοντας τον βουλευτή σου ή επαινώντας τον ουσιαστικά, ότι αυτό που του κάνουν είναι «αντιδημοκρατική πράξη», ότι τον «φιμώνουν», ότι «επλήγη η δημοκρατία», και άλλα τέτοια ανόητα. Είναι ασέβεια στη Δημοκρατία να την ταυτίζεις με τις πρακτικές του Πολάκη. Ασέβεια και ντροπή.
Ο φόβος των διαρροών
Μια περίπτωση θα δεχθώ (τρόπος του λέγειν) για τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον Πολάκη: να υπηρετεί όλο αυτό μια σκοπιμότητα. Την ακόλουθη: συντηρείται το κλίμα της οξύτητας και της εξ αυτής απορρέουσας πόλωσης με την κυβέρνηση (η οποία πρόθυμα επίσης μπαίνει στον χορό - κορόιδο είναι;), για να περιχαρακωθεί ο κομματικός του χώρος. Να σταματήσει η αποσυσπείρωση και να μετριαστούν οι διαρροές προς το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ. Η δε χαρωπή συμμετοχή της ΝουΔου σε όλο αυτό, να γίνεται για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Διαπιστωμένα χάνει κι αυτή προς το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, άρα τη συμφέρει και η ένταση και η πόλωση. Συσπειρώνει τον κόσμο της, και εκείνη.
Ναι, αυτό μπορώ να το δεχθώ ως εκδοχή, αλλά υπό μια προϋπόθεση: να κρατηθεί σε ένα πλαίσιο το πράγμα. Να μην ξεφύγει...
Περί τρομοκρατίας
Θα κλείσω για σήμερα, με μια απογοήτευση. Αυτή στο πρόσωπο του Γιάννη Ραγκούση, του φίλου μου (παλιές «αμαρτίες»...). Πήρε τον λόγο στη Βουλή για να υπερασπιστεί και να καλύψει τις πομπές του Πολάκη (ντροπή και μόνο που το σκέφτομαι για τον Γιάννη, τι αναγκάζεται να κάνει...), και αφού είπε όσα είπε για την επάρατη Δεξιά και τα έργα της, είπε και μεταξύ άλλων τα ακόλουθα:
«Υπάρχει συστηματική προσπάθεια τρομοκράτησης βασικών λειτουργών, τρομοκρατούνται δικαστές, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, όπως συνέβαινε στα παλιά χρόνια της Δεξιάς».
Ενημερώνω τον φίλο Γιάννη, ότι και επί ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν το γνωρίζει, τρομοκρατούνταν άγρια δικαστές και δημοσιογράφοι. Για τους πρώτους, ας μιλήσουν εκείνοι. Εγώ θα μιλήσω για την περίπτωσή μου: μια σύλληψη έπειτα από μήνυση του κυβερνητικού εταίρου Καμμένου, πέντε αγωγές εκατοντάδων χιλιάδων από τον ίδιο, μια δέσμευση/κατάσχεση λογαριασμών, άπειροι έλεγχοι από το ΣΔΟΕ, το ΚΕΦΟΜΕΠ (!!!), διαπόμπευση σε τρεις Ολομέλειες της Βουλής σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών, δημοσιοποίηση μέσω ομιλιών από Τσίπρα και Καμμένο του «πόθεν έσχες» μου (βαριά κολάσιμο ποινικό αδίκημα, αλλά εγώ δεν κάνω αγωγές σε πολιτικούς αρχηγούς και τον πρωθυπουργό της χώρας...) και εν τέλει μία αγωγή 1 εκατ. ευρώ, από τον σημερινό αρχηγό του.
Τι είναι όλα αυτά κύριε Ραγκούση, φίλε μου, αν όχι συντονισμένη προσπάθεια για την ηθική, επαγγελματική, οικονομική, πολιτική εξόντωση ενός δημοσιογράφου που δεν έσκυψε το κεφάλι στην κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου; Περιμένω μια απάντηση...
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 02/02/22 |
Τι συνέβη; Εβγαλε ο Χαράλαμπος Αθανασίου τον στρατό στους δρόμους; Εστειλε η Επάρατος τους επίγονους της 17 Νοέμβρη να επιτεθούν σε αυτούς που υπερασπίζονται τη δημοκρατική τάξη; Δεν υπάρχουν τέτοιες πληροφορίες. Αντιθέτως, γνωρίζουμε ότι ένας βουλευτής της αξιωματικής αντιπολίτευσης άσκησε φραστική βία καλώντας τη μια μέρα έναν συνάδελφό του να φορέσει τσίγκινο σωβρακάκι για να τον αντιμετωπίσει και καταλαμβάνοντας την επομένη το βήμα της Βουλής επειδή δεν τον άφησαν να μιλήσει όση ώρα ήθελε, για όποιο θέμα ήθελε, με όποιον τρόπο ήθελε. Γνωρίζουμε επίσης ότι οι «γνωστοί άγνωστοι», που θα θεωρούσαν ασφαλώς προσβλητικό να ταυτιστούν με τη Δεξιά, άσκησαν προχθές πραγματική βία πετώντας γκαζάκια στα σπίτια ενός δημοσιογράφου και ενός αστυνομικού.
Η γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Κινήματος Αλλαγής κατήγγειλε χθες την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση ότι επιχειρούν «μεθοδευμένη πόλωση» με στόχο να διχάσουν. Αντί να καταδικάσει δηλαδή τις διαρκείς προκλήσεις του Πολάκη και να ζητήσει με την ευκαιρία αυτή από όλους τους βουλευτές όλων των κομμάτων να τηρούν κόσμια στάση και να πειθαρχούν στους κανόνες, υιοθέτησε τη λογική των ίσων αποστάσεων, λες και ο πολακισμός έχει ήδη προσβάλει όλο τον κόσμο εκτός από το κόμμα της.
Ολα αυτά θα ήταν κωμικά αν δεν ήταν εξόχως ανησυχητικά. Και είναι ανησυχητικά επειδή τα φαινόμενα βίας, μαζί με τις προσπάθειες δικαιολόγησης ή συμψηφισμού τους, επαναλαμβάνονται αενάως με διάφορες μορφές, εξοικειώνοντάς μας εν τέλει με το τέρας. Και επειδή οι λέξεις δεν είναι κατ'ανάγκη λιγότερο επικίνδυνες από τις πράξεις: αντιθέτως, πολλές φορές τις καθοδηγούν και τις νομιμοποιούν.
Αυτό δεν σημαίνει ότι τα κυβερνητικά στελέχη λάμπουν δια της κοσμιότητάς τους. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός θα μπορούσε να έχει αποφύγει τις ειρωνείες για την ηλικία του Κώστα Σκανδαλίδη και την επιλεκτική αναφορά στα θύματα της σκευωρίας Novartis, όπως θα μπορούσε να είναι και πιο προσεκτικός όταν αναφέρεται σε δικαστικές υποθέσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη. Αν όμως το κόμμα που ευελπιστεί να φέρει τη νέα πνοή στην ελληνική πολιτική ζωή ταυτίζει μια άστοχη δήλωση με μια τραμπούκικη συμπεριφορά, υπάρχει μεγάλο πρόβλημα τόσο με την κρίση του όσο και με την πολιτική του ωριμότητα. Kι αν το κόμμα που κυβερνούσε μέχρι χθες ανάγει σε κεντρικό του σύνθημα την ορμπανοποίηση της Ελλάδας, καλύπτοντας την ίδια στιγμή τον Πολάκη και τον πολακισμό, μάλλον θα αργήσει να ξανακυβερνήσει.
Ο πρωταγωνιστής του εκχυδαϊσμού της πολιτικής ζωής, αντιθέτως, θα επανεκλεγεί πανηγυρικά.
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", Ηλίας Κανέλλης, 02/02/22 |
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 02/02/22 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου