ΜΝΗΜΗ ΓΟΝΕΩΝ, ΧΑΡΙΛΑΟΥ ΘΡ. ΜΗΧΙΩΤΗ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ ΚΩΝ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΑ

Κάτι περισσότερο από 66 χρόνια χωρίζουν τη γαμήλια φωτογραφία των γονιών μου, Χαρίλαου Θρ. Μηχιώτη και Ελένης Κων. Καραμήτσα, από σήμερα…Παντρεύτηκαν ανήμερα του Ευαγγελισμού το 1952, όταν οι μετεμφυλιακές διώξεις είχαν κάπως κοπάσει και μπορούσαν πλέον να ενώσουν τις ζωές τους, αφού ο πατέρας μου είχε γυρίσει από τις εξορίες, από όπου η μητέρα μου τον περίμενε καρτερικά. Έζησαν από τότε αρμονικά μέχρι τέλους, ο ένας δίπλα στον άλλον, έδωσαν αγώνες χέρι-χέρι και πορεύθηκαν μαζύ στη ζωή, σε όλες τις στιγμές, καλές και κακές. Δεν θυμούμαι να είχαν ανταλλάξει ποτέ πικρό λόγο ο ένας για τον άλλον και είχαν το νού τους για το Φειμάκη τους-έτσι με έλεγαν, σε ανάμνηση του ονόματος του αδελφού του πατέρα μου, του Σεραφείμ(Φείμη), που έχασε ο πατέρας μου στον εμφύλιο- με το δικό τους τρόπο. Έφυγαν και οι δύο Νοέμβριο μήνα. Η μητέρα μου στις 3 Νοεμβρίου 1995 και ο πατέρας μου στις 19 Νοεμβρίου 2012, σαν σήμερα πριν εξι χρόνια, πάλι Δευτέρα ήταν και τότε, με την Ελένη «του» παρούσα-απούσα σύντροφό του κάθε στιγμή. Ο γιός τους, αλλά και όλοι όσοι είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν το Χαρίλαο και την Ελένη Μηχιώτη, οι δικοί μου άνθρωποι και πολλοί στον κοινωνικό τους περίγυρο, τούς θυμούμαστε, όπως πιστεύω, με αγάπη, τιμή και σεβασμό, ως ανθρώπους του μέτρου, αντίθετους στις ακρότητες και τη μισαλλοδοξία, στις διαχωριστικές γραμμές και τα αναθέματα. Πήρα και από τους δύο πολλά μαθήματα ζωής, στα οποία ανατρέχω συχνά, ακόμη και τώρα, σε άλλους, διαφορετικούς καιρούς, όπου οι δυσκολίες της ζωής αποτελούν κοινό παρονομαστή, διαφορετικές μεν, αλλά δυσκολίες δυσθεώρητες…..Ιn memoriam.