Η πλέον κρίσιμη επιλογή όμως για τον Κυριάκο Μητσοτάκη ήταν εκείνη του Φρέντι Μπελέρη καθώς εκτός από τα προφανή πολιτικά οφέλη έχει και ρίσκα. Αυτό όμως που προκαλεί μεγάλη απορία είναι η τακτική της Ν.Δ. που ενώ διαπιστώνει ότι στη Βόρειο Ελλάδα έχει μεγάλα προβλήματα, οι υπουργοί της (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) και κορυφαία κομματικά στελέχη είναι εξαφανισμένοι μήνες τώρα και αφήνουν διάφορους λαϊκιστές και όχι μόνον να αλωνίζουν. Αποφεύγουν να εκτεθούν για να μην τσαλακώσουν το προφίλ τους αλλά ξεχνούν ότι ένα κακό αποτέλεσμα μπορεί να τους στοιχίσει το χαρτοφυλάκιο και τα πάσης φύσεως αξιώματα. Είναι τυχεροί στη Ν.Δ. διότι στον ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη προς το παρόν ασχολούνται με τα θαύματα και με τις υποψηφιότητες κάνουν τα ίδια και χειρότερα....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 20/04/24

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΑΜΨΙΑ

Αν ασχοληθεί κανείς στα σοβαρά με τα ευρωψηφοδέλτια σχεδόν όλων των κομμάτων, μάλλον θα απογοητευθεί. Αυτό όχι γιατί δεν υπάρχουν και αξιόλογοι άνθρωποι, ικανοί να προωθήσουν τα συμφέροντα της χώρας στην Ευρώπη, αλλά κυρίως διότι εκ των πραγμάτων οι περισσότεροι εξ αυτών δεν θα έχουν καμιά τύχη. Πώς να εκλεγούν οι σοβαροί όταν συνυπάρχουν στα ψηφοδέλτια με… ανθυποδιάσημους, «ψώνια» και λαϊκιστές του πιο ακραίου βαθμού;

Κάποια στιγμή οι κομματικές ηγεσίες οφείλουν να ξεπεράσουν τους μικροπολιτικούς τους στόχους και να επιλέγουν άξιους και ικανούς για μια τόσο σοβαρή δουλειά όπως είναι αυτή του ευρωβουλευτή. Βεβαίως είναι θεμιτό αλλά όχι απαραιτήτως και σωστό οι ηγεσίες να θυσιάζουν τόσο πολλά στον βωμό της προσδοκίας εκλογικών κερδών. Ενδεχομένως ο σταυρός προτίμησης και στις ευρωεκλογές πρέπει να επανεξεταστεί εφόσον παραμένει μια ενιαία εκλογική περιφέρεια αλλά σε κάθε περίπτωση η χώρα πληρώνει για τις επιλογές των εκπροσώπων της. Ασφαλώς για το ποιος θα εκλεγεί τελικώς την επιλογή την κάνουν οι πολίτες και ως εκ τούτου έχουν και αυτοί μερίδιο ευθύνης.

Στα επιμέρους τώρα, υπάρχουν εξηγήσεις για όλες και όλους που επέλεξαν οι ηγεσίες. Αρχικώς ο πρωθυπουργός προφανώς εκτίμησε ότι είχε ανάγκη από υποψηφιότητες που μπορούν να συνομιλήσουν ευκολότερα με ορισμένα ιδιαίτερα τμήματα του εκλογικού σώματος που στέκονται επικριτικά απέναντι στη Ν.Δ. Οι επιλογές τηλεστάρ που έχουν πρωτεύσει σε κουτσομπολιά (και σε μπαρούφες…) έχουν το κοινό τους και ο χρόνος θα δείξει πόσο θα ωφελήσουν. 

Η πλέον κρίσιμη επιλογή όμως για τον Κυριάκο Μητσοτάκη ήταν εκείνη του Φρέντι Μπελέρη καθώς εκτός από τα προφανή πολιτικά οφέλη έχει και ρίσκα. Αυτό όμως που προκαλεί μεγάλη απορία είναι η τακτική της Ν.Δ. που ενώ διαπιστώνει ότι στη Βόρειο Ελλάδα έχει μεγάλα προβλήματα, οι υπουργοί της (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) και κορυφαία κομματικά στελέχη είναι εξαφανισμένοι μήνες τώρα και αφήνουν διάφορους λαϊκιστές και όχι μόνον να αλωνίζουν. Αποφεύγουν να εκτεθούν για να μην τσαλακώσουν το προφίλ τους αλλά ξεχνούν ότι ένα κακό αποτέλεσμα μπορεί να τους στοιχίσει το χαρτοφυλάκιο και τα πάσης φύσεως αξιώματα. Είναι τυχεροί στη Ν.Δ. διότι στον ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη προς το παρόν ασχολούνται με τα θαύματα και με τις υποψηφιότητες κάνουν τα ίδια και χειρότερα. Εχουμε βεβαίως ακόμη να περιμένουμε και την «πεντάδα» του προέδρου για να σχηματίσουμε πλήρη εικόνα, αλλά η μεγάλη μάζα είναι ήδη γνωστή και παράγει ήδη μπόλικη θυμηδία.

Στο ΠΑΣΟΚ φαίνεται πως είναι γενικώς ευχαριστημένοι, αν και δεν πάνε καθόλου καλά στις δημοσκοπήσεις και ισχυρίζονται ότι θα τις διαψεύσουν. Αλλωστε η αυτοπεποίθηση πηγάζει και από τους χαλαρούς ρυθμούς του Νίκου Ανδρουλάκη ο οποίος δεν δείχνει και καμιά υπερδραστηριότητα αν και βρισκόμαστε πολύ κοντά στις ευρωεκλογές. Ενδεχομένως ο πρόεδρος του κινήματος έχει τους λόγους του ή μπορεί να κρύβει κάποιον… άσο στο μανίκι ή να ξέρει κάτι παραπάνω ο παλαίμαχος που τον διαβεβαίωσε ότι θα… σκοράρει στην κάλπη.

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 20/04/24

ΤΟΥ ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

Μια γενική διαπίστωση. Τα στελέχη σύμπασας της Αριστεράς βρίσκονται μονίμως σε μια εγρήγορση. Σε άλλες εποχές θα μιλούσαν για επαγρύπνηση. Σήμερα, η πιο επιτυχημένη έκφραση είναι ότι βρίσκονται συνεχώς στην τσίτα. Θεωρούν πως είναι λάθος να χαλαρώσουν λίγο. Ξεφεύγει από τους επαναστατικούς κώδικες που απαιτούν οι πραγματικοί αριστεροί να είναι προβληματισμένοι, σκυθρωποί και συνοφρυωμένοι, και όταν το απαιτούν οι περιστάσεις, βλοσυροί να κουνούν το δάχτυλό τους προς τον ταξικό εχθρό και τους αιρετικούς του χώρου.

Μέσα στο καπιταλιστικό καθεστώς απαγορεύεται να χαμογελούν, να αισθάνονται μια ξενοιασιά και να το δείχνουν, να περνάνε καλά. Και αυτοί να έχουν τακτοποιημένες τις υποθέσεις τους –οι περισσότεροι είναι επαγγελματικά στελέχη, δηλαδή κρατικοδίαιτοι– οφείλοντας να σκέφτονται πάντα τον προλετάριο, τον μετανάστη με το πηλοφόρι και τον καταληψία φοιτητή…

Τις προάλλες, ο ηγέτης τους, Στέφανος Κασσελάκης, σε στιγμές προσωπικής χαλάρωσης στις ΗΠΑ, μίλησε για το γνωστό θαύμα τη στιγμή της βάπτισής του. Και έπεσαν όλοι οι απαράτσνικοι επάνω του για να τον φάνε. Μια κουβέντα είπε ο άνθρωπος και γράφτηκαν ολόκληρα άρθρα για τον Ορθό Λόγο, για τον Διαφωτισμό, για τον Βολταίρο και τον Ρουσό. Και όλα αυτά για να αποδείξουν πως η Αριστερά δεν πιστεύει στα θαύματα. Φυσικά και δεν πιστεύει, αλλά ο Στέφανος τι σχέση έχει με την Αριστερά; Είναι το κάτι άλλο, όπως αποδεικνύεται και από αυτό που επιχειρεί να κάνει αυτές τις ημέρες. Να ανανοηματοδοτήσει τις έννοιες «Πατρίδα – Θρησκεία – Οικογένεια», έννοιες που παραδοσιακά αποτελούν συντηρητικά στερεότυπα, ιδεολογήματα του χώρου της Δεξιάς. Τι κάνει ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ; Αρνείται και αμφισβητεί την ιδιοκτησία αυτού του τριπτύχου από τη Δεξιά και θέλει, ανανοηματοδοτημένο πλέον, να το εντάξει στον χώρο του. (Αλλο ζήτημα ποιος είναι αυτός ο χώρος.)

Προφανώς ο Στέφανος Κασσελάκης, επειδή ακριβώς όχι μόνο δεν είναι αριστερός, αλλά ούτε ποτέ πέρασε από την Αριστερά, αγνοεί πως αυτό το αγνό τρίπτυχο της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας –στο οποίο σύμφωνα με όλες τις μετρήσεις πιστεύει η πλειονότητα των κανονικών ανθρώπων– ευτελίστηκε από τη δικτατορία και πιο πριν από μια ακραία μερίδα των νικητών του Εμφυλίου. Αρα για την Αριστερά και τον λεγόμενο «προοδευτικό» χώρο φέρει αρνητικό φορτίο. Και μόνο στο άκουσμα αυτών των λέξεων λειτουργούν με τρόπο παβλοφικό τα γνωστά αριστερά αντανακλαστικά και ανακαλούνται μνήμες ζοφερές. Ομως, αν χωρίς να είσαι αριστερός ηγείσαι ενός αριστερού κόμματος, έχεις άγνοια κινδύνου για το τι επιχειρείς να κάνεις. Αυτή η υπέρβαση που επιχειρεί ο Στέφανος Κασσελάκης είναι λογικό να μην μπορεί να γίνει αποδεκτή από τους πούρους μαρξιστές του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό, το ξαναγράφω, αν στις ευρωεκλογές πάρει ένα ευπρόσωπο αποτέλεσμα, μέχρι τον Δεκέμβριο θα κουνήσει το μαντίλι σε πολλούς από αυτούς που τον στήριξαν εξ ανάγκης.