 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 02/05/24 |
«Όσο ο πολιτισμός μας αναπαράγει
την απομάκρυνση από τον Θεό,
τόσο το κακό θα κυριαρχεί»
Αρχιεπισκόπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος
Χριστός Ανέστη, αδελφοί µου,
και Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια!
Η Ανάσταση του Χριστού µας έδειξε πώς θα είναι ο άνθρωπος και η κτίση στα Εσχατα. Και µπορούµε να χαιρόµαστε προκαταβολικά γι’ αυτό, µε τη συµµετοχή µας στο µυστήριο της Εκκλησίας.
Οµως, η Ιστορία είναι ακόµα δέσµια του κακού, της βίας, του θανάτου, του παραλογισµού. Είναι οι συνέπειες της επιλογής του Αδάµ που, αντί να στρέψει την αγάπη του στον Θεό, έπεσε στην αγάπη για τον εαυτό του.
Το κακό δεν προϋπήρχε. Δεν προέρχεται από την ύλη. Εισήλθε στον κόσµο εξαιτίας της αµαρτίας (Ρωµ. 8:20 – 22). Από τότε η ανθρωπότητα βρίσκεται στην κοιλάδα του θανάτου (Ψαλ. 22:4).
Ο κόσµος υποφέρει από κάθε µορφή βίας. Το βλέπουµε στις µέρες µας, µε όλο και µεγαλύτερη ένταση ανάµεσα σε συζύγους, σε γονείς και τέκνα, σε οµάδες και παρατάξεις. Αλλά και σε λαούς, µε πρόσφατες τις τραγικές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή.
Οσο ο πολιτισµός µας αναπαράγει την αποµάκρυνση από τον Θεό, τόσο το κακό θα επεκτείνεται και θα κυριαρχεί. Στον καθένα από εµάς εναπόκειται αν θα σπάσουµε τον δαιµονικό κύκλο της βίας και της εκδίκησης και θα ακολουθήσουµε το παράδειγµα του Χριστού.
Η βία δεν κράτησε τον Χριστό στον τάφο. Η Ανάστασή Του ήταν αποτέλεσµα της κοινωνίας Του µε τον Πατέρα και το Αγιο Πνεύµα. Ηταν υπόθεση σχέσης και κοινωνίας. Τα προβλήµατα δεν λύνονται µε την ισχύ και την εξουσία αλλά µε την ελευθερία και την αγάπη.
Χριστός Ανέστη!
Υπερνίκηση των θλίψεων
με τη δύναμη της Αναστάσεως
Αρχιεπίσκοπος Tιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος
«Τοῦ γνῶναι αὐτόν και την
δύναµιν τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ» (Φιλ. 3:10)
Νικητήρια και παρήγορα αντηχεί και πάλι ο αναστάσιµος παιάνας «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας…», µέσα στο έρεβος της µελαγχολίας από τα ποικίλα οδυνηρά γεγονότα, στην Ουκρανία, στη Γάζα, στο Σουδάν, στην Αϊτή και σε άλλα µέρη της γης· αλλά ακόµα και στο άµεσο περιβάλλον µας, που συχνά ταλανίζεται από στενοχώριες, διχασµούς, εχθρότητες, σοβαρές ασθένειες, ποικιλόµορφες κρίσεις. Η χριστιανική πίστη µάς ενισχύει µε µία µεγάλη βεβαιότητα. Γνωρίζουµε ότι είµαστε ευάλωτοι, ότι έχουµε «τὸν θησαυρὸν τοῦτον (τῆς πίστεως) ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν», (Β’ Κορ. 4:7-8), όµως, αυτό συµβαίνει «ἵνα ἡ ὑπερβολὴ τῆς δυνάµεως ᾖ τοῦ Θεοῦ καὶ µὴ ἐξ ἡµῶν».
Η πασχαλινή περίοδος ιδιαιτέρως µας προσκαλεί να προσεγγίσουµε τον παθόντα και αναστάντα Χριστό µε έναν προσωπικό βιωµατικό τρόπο: «τοῦ γνῶναι αὐτόν καὶ τὴν δύναµιν τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ καὶ τὴν κοινωνίαν τῶν παθηµάτων αὐτοῦ, συµµορφούµενοι τῷ θανάτῳ αὐτοῦ» (Φιλ. 3:10). Δύο βασικές αλήθειες φωτίζουν τον δρόµο για τη στενότερη σχέση µε τον παθόντα και αναστάντα: Η αποδοχή της κοινωνίας των παθηµάτων και η συµµόρφωση τῷ θανάτῳ Αὐτοῦ. Και άλλοτε έχουµε τονίσει ότι η Ανάσταση δεν είναι κάτι που έρχεται ανεξάρτητα, που ακολουθεί τον Σταυρό, αλλά υπάρχει µέσα στον Σταυρό, στο πάθος, όταν το αποδεχόµαστε όπως ο Χριστός. Και αντιστρόφως, η βίωση της Αναστάσεως προϋποθέτει πάντα τη συµµόρφωση µε τον σταυρωθέντα και αναστάντα Χριστό.
Αυτή η κοινωνία των παθηµάτων και της Αναστάσεως κρατύνει την αντοχή µας, ώστε να µην καταποθούµε από κατάθλιψη και απελπισία. Ο ουσιώδης επινίκιος ύµνος που σταθερά µέσα µας αντηχεί – «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας..», αποτελεί την κεντρική διακήρυξη της ορθόδοξου χριστιανικής πίστεως και συνοψίζει το βαθύτερο νόηµα της Σαρκώσεως του Υιού και Λόγου του Θεού. Αυτή τη διπλή εµπειρία του Σταυρού και της Αναστάσεως βιώνουν στη διάρκεια των αιώνων οι µάρτυρες της Εκκλησίας µας. Κι εµείς «δι᾿ ὑποµονῆς ἄς τρέχωµεν τὸν προκείµενον ἡµῖν ἀγῶνα ἀφορῶντες (ἀτενίζοντες) εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν» (Εβρ. 12:1-2).
Εν ευγνωµοσύνη δοξολογώντας τον Tριαδικό Θεό, κατά την πασχαλινή περίοδο ας εντείνουµε την προσπάθειά µας να βιώσουµε τη βεβαιότητα αυτή και να µεταφέρουµε την παρηγορία µε στοργή στο περιβάλλον µας.
Χριστὀς ἀνέστη, αδελφοί µου!
Ευλογηµένο Πάσχα µε υγεία, αντοχή και σταυροαναστάσιµο φρόνηµα!
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 02/05/24 |
«Η Ανάστασις του Χριστού είναι
ευαγγέλιον ελευθερίας»
Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος
Τιµιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Εὐδοκίᾳ καί χάριτι τοῦ πανδώρου Θεοῦ διατρέξαντες τόν δόλιχον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί διελθόντες ἐν κατανύξει τήν Ἑβδοµάδα τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου, ἰδού, εὐφραινόµεθα τῇ πανηγύρει τῆς λαµπροφόρου Ἀναστάσεως Αὐτοῦ, δι᾿ ἧς ἐλυτρώθηµεν ἐκ τῆς τοῦ ᾍδου τυραννίδος.
Ἡ ἔνδοξος ἐκ νεκρῶν Ἔγερσις τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ εἶναι συνανάστασις σύµπαντος τοῦ γένους τῶν βροτῶν καί πρόγευσις τῆς τελειώσεως τῶν πάντων καί τῆς πληρώσεως τῆς Θείας Οἰκονοµίας ἐν τῇ ἐπουρανίῳ Βασιλείᾳ. Μετέχοµεν εἰς τό ἄφραστον µυστήριον τῆς Ἀναστάσεως ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἁγιαζόµενοι ἐν τοῖς ἱεροῖς αὐτῆς µυστηρίοις καί βιοῦντες τό Πάσχα, «τό πύλας ἡµῖν τοῦ Παραδείσου ἀνοίξαν», ὄχι ὡς ἀνάµνησιν ἑνός γεγονότος τοῦ παρελθόντος, ἀλλά ὡς πεµπτουσίαν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ὡς παρουσίαν τοῦ Χριστοῦ ἀεί ἐν τῷ µέσῳ ἡµῶν, ἐγγύτερον εἰς ἡµᾶς ἀπό ὅσον ἡµεῖς οἱ ἴδιοι εἰς τόν ἑαυτόν µας. Τό Πάσχα, οἱ ὀρθόδοξοι πιστοί ἀνακαλύπτουν τόν ἀληθινόν των ἑαυτόν ὡς ἐν Χριστῷ εἶναι, ἐντάσσονται εἰς τήν κίνησιν τῶν πάντων πρός τά Ἔσχατα, «ἐν χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ καί δεδοξασµένῃ» (Α’ Πέτρ. α’, 8), ὡς «υἱοί φωτός… καί υἱοί ἡµέρας» (Α’ Θεσσ. ε’, 5).
Κεντρικόν χαρακτηριστικόν τῆς ὀρθοδόξου ζωῆς εἶναι ὁ ἀναστάσιµος παλµός της. Ἀστόχως ἀπεκάλεσεν ὁ φιλόσοφος τήν ὀρθόδοξον πνευµατικότητα «σκυθρωπήν» καί «φθινοπωρινήν». Εὐστόχως ἐπαινεῖται ὑπό τῶν Δυτικῶν τό ἀνεπτυγµένον αἰσθητήριον τῶν Ὀρθοδόξων διά τό νόηµα καί τό βιωµατικόν βάθος τῆς πασχαλίου ἐµπειρίας, χωρίς ὅµως ἡ πίστις αὐτή νά λησµονῇ, ὅτι ἡ πορεία πρός τήν Ἀνάστασιν διέρχεται διά τοῦ Σταυροῦ. Δέν γνωρίζει ἡ ὀρθόδοξος πνευµατικότης τόν οὐτοπισµόν τῆς Ἀναστάσεως χωρίς Σταυρόν, οὔτε τήν ἀπαισιοδοξίαν τοῦ Σταυροῦ χωρίς τήν Ἀνάστασιν. Διά τόν λόγον αὐτόν, εἰς τό ὀρθόδοξον βίωµα τό κακόν δέν ἔχει τόν τελευταῖον λόγον ἐν τῇ ἱστορίᾳ, ἐνῶ ἡ πίστις εἰς τήν Ἀνάστασιν λειτουργεῖ ὡς κίνητρον διά τόν ἀγῶνα ἐναντίον τῆς παρουσίας ἐν τῷ κόσµῳ καί τῶν συνεπειῶν του, δρᾷ ὡς ἰσχυρά µεταµορφωτική δύναµις. Εἰς τήν ὀρθόδοξον αὐτοσυνειδησίαν δέν ὑπάρχει χῶρος διά συνθηκολόγησιν ἀπέναντι εἰς τό κακόν, δι᾿ ἀδιαφορίαν περί τῆς πορείας τῶν ἀνθρωπίνων πραγµάτων. Ἀντιθέτως, ἡ συµβολή εἰς τήν µεταµόρφωσιν τῆς ἱστορίας ἔχει θεολογικήν βάσιν καί ὑπαρξιακόν ἔρεισµα καί ἐκτυλίσσεται χωρίς τόν κίνδυνον ταυτίσεως τῆς Ἐκκλησίας µέ τόν κόσµον. Ὁ Ὀρθόδοξος πιστός ἔχει συνείδησιν τῆς ἀντιθέσεως µεταξύ τῆς ἐγκοσµίου πραγµατικότητος καί τῆς ἐσχατολογικῆς τελειότητος καί δέν εἶναι δυνατόν νά παραµείνῃ ἀδρανής ἀπέναντι εἰς τάς ἀρνητικότητας. Διά τόν λόγον αὐτόν, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν εἶδε ποτέ τόν ἀγῶνα διά µεταµόρφωσιν τοῦ κόσµου ὡς ἀσήµαντον ὑπόθεσιν. Ἡ πασχάλιος πίστις ἔσωζε τήν Ἐκκλησίαν τόσον ἀπό τήν ἐσωστρέφειαν καί τήν κλειστότητα, ὅσον καί ἀπό τήν ἐκκοσµίκευσιν.
Εἰς τό Πάσχα τῶν ὀρθοδόξων συµπυκνοῦται ὁλόκληρον τό µυστήριον καί ὁ ὑπαρξιακός πλοῦτος τῆς εὐσεβείας µας. Τό «ἐξεθαµβήθησαν» τῶν Μυροφόρων, ὅταν, «εἰσελθοῦσαι εἰς τό µνηµεῖον εἶδον νεανίσκον… περιβεβληµένον στολήν λευκήν» (Μάρκ. ιστ’, 5), χαρακτηρίζει τό µέγεθος καί τήν οὐσίαν τῆς ἐµπειρίας τῆς πίστεως ὡς βιώσεως ὑπαρξιακοῦ συγκλονισµοῦ. Τό «ἐκθαµβεῖσθαι» δηλώνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος εὑρίσκεται ἐνώπιον ἑνός µυστηρίου, τό ὁποῖον βαθαίνει, ὅσον τό προσεγγίζει, κατά τό λεχθέν, ὅτι ἡ πίστις µας «δέν εἶναι πορεία ἀπό τό µυστήριο στή γνώση, ἀλλά ἀπό τή γνώση στό µυστήριο».
Ἐνῷ ἡ ἄρνησις τοῦ µυστηρίου συρρικνώνει ὑπαρκτικῶς τόν ἄνθρωπον, ὁ σεβασµός ἀνοίγει εἰς αὐτόν τήν πύλην τοῦ οὐρανοῦ. Ἡ πίστις εἰς τήν Ἀνάστασιν εἶναι ἡ βαθυτάτη καί ἀκραιφνεστάτη ἔκφρασις τῆς ἐλευθερίας µας ἤ µᾶλλον ἡ γέννησις αὐτῆς ὡς ἑκουσίας ἀποδοχῆς τῆς ὑψίστης θείας δωρεᾶς τῆς κατά χάριν θεώσεως. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ὡς «βιωµένη Ἀνάστασις», εἶναι ὁ χῶρος τῆς «ἀληθεστάτης ἐλευθερίας», ἡ ὁποία εἰς τήν χριστιανικήν ζωήν εἶναι θεµέλιον, ὁδός καί προορισµός. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἶναι εὐαγγέλιον ἐλευθερίας, δωρεά ἐλευθερίας καί ἐχέγγυον τῆς «κοινῆς ἐλευθερίας» εἰς τήν «αἰώνιον βιοτήν» τῆς Βασιλείας τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος.
Μέ αὐτά τά αἰσθήµατα, τιµιώτατοι ἀδελφοί καί πεφιληµένα τέκνα, ἔµπλεοι τῆς πεπληρωµένης χαρᾶς τῆς µετοχῆς εἰς τήν «κοινήν τῶν ὅλων πανήγυριν», λαβόντες φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός καί δοξάζοντες Χριστόν τόν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν καί ἀνατείλαντα πᾶσι τήν ζωήν, µεµνηµένοι δέ κατά τήν πανέορτον ταύτην «κλητήν καί ἁγίαν ἡµέραν», πάντων τῶν ἐν περιστάσεσιν ἀδελφῶν, δεόµεθα τοῦ «πατήσαντος θανάτῳ τόν θάνατον» Κυρίου καί Θεοῦ τῆς εἰρήνης, ὅπως εἰρηνεύῃ τόν κόσµον, καταυγάζῃ τά διαβήµατα ἡµῶν πρός πᾶν ἔργον ἀγαθόν καί Αὐτῷ εὐάρεστον, ἀναφωνοῦντες τόν πανευφρόσυνον ὕµνον «Χριστός Ἀνέστη»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου