Το πραγματικά ανυπόφορο θέαμα είναι κάτι αγροτικά αυτοκίνητα που βγαίνουν ξαφνικά στον κεντρικό δρόμο κατηφορίζοντας από τα ορεινά, όπου είναι οι στάνες, με την καρότσα τους τίγκα στα αρνάκια. Πηγαινοέρχονται ανήσυχα τα κακόμοιρα, παραπατώντας πάνω στην κινούμενη καρότσα, ανασηκώνουν τα κεφάλια τους προσπαθώντας να καταλάβουν τι γίνεται. Ευτυχώς γι’ αυτά, δεν ξέρουν τον δρόμο που οδηγεί στο σφαγείο ούτε έχουν συνείδηση ότι σε λιγότερο από μια ώρα ένα μαχαίρι θα χωθεί βάναυσα στον λαιμό τους. Δίχως ελπίδα Ανάστασης...

Δεν είναι άσχημο το Πάσχα στο χωριό. Ακόμα κι αν είσαι vegetarian, που λέει ο λόγος, πάλι όμορφα θα περάσεις. Στο τέλος-τέλος, βαλς με την τσίκνα των κρεατοφάγων υποχρεώνεσαι να χορέψεις από το Σάββατο το βράδυ και ύστερα. Νωρίτερα, οι θειάδες που σε φιλοξενούν μαγειρεύουν νηστίσιμα φαγητά. Σουπιές με το σπανάκι, γεμιστά ορφανά από κιμά, σαλιγκάρια γιαχνί, αγκινάρες πολίτικες ή και ωμές με λεμονάκι και χοντρό αλάτι, ντοματόσουπες άνευ κρέατος… φαγητά παλαιικά τέλος πάντων, που κάνουν τον ουρανίσκο σου να αναθυμάται αν γεννήθηκες σε χωριό ή να κοντοστέκεται διστακτικά πριν δοκιμάσει, αν είσαι Αθηναίος – και καλά.

Στο χωριό υπάρχει εκμηδένιση των αποστάσεων. Δεν είναι αμελητέο δεδομένο, αν αναλογιστεί κανείς τι περνάμε τα τελευταία χρόνια με το κυκλοφοριακό στην Αθήνα. Το χωριό δεν έχει Κηφισό μήτε Κατεχάκη μήτε Σχιστό, μέσα σε πέντε λεπτά μπορείς να πας παντού, και μάλιστα με τα πόδια. Από τη θεία νούμερο ένα στον ξάδερφο νούμερο δύο και από το καφενείο (το ανατολικό) στο απέναντι καφενείο (το δυτικό). Το πρόβλημα είναι ότι όσο πιο κοντά είναι τα σπίτια και τα καφενεία, τόσο πιο πολλά είναι τα τσίπουρα που θα πιείς περνώντας τις πόρτες τους για να χαιρετήσεις.

Το «κέρασε τον Δημητρό» το ακούς δέκα (και βάλε) φορές κάθε πρωινό (ως το μεσημέρι) και άλλες τόσες το βραδάκι (ως τα μεσάνυχτα). Το σύνολο είκοσι κερασμένα τσίπουρα στο στομάχι σου, χώρια τους γύρους που θα κεράσεις κι εσύ για να μη σκεφτούν πως είσαι γαϊδούρι. Θα πείτε, μέρες που ‘ναι, ας πιουν οι άνθρωποι κάτι παραπάνω. Εντάξει, αλλά γιατί εμένα δεν μου βγάζει κανείς από το μυαλό ότι για τα (είκοσι) τσίπουρα οι μέρες δεν είναι παρά το πρόσχημα και ότι κάθε μέρα τόσα πίνουν εκεί στο χωριό;

Το πιο θρηνητικό (στα δικά μου μάτια) θέαμα μέσα στη χωριάτικη Μεγαλοβδομάδα δεν είναι μήτε το «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου» της Μεγάλης Πέμπτης, μήτε η περιφορά του Επιταφίου της Μεγάλης Παρασκευής με τη «Ζωή εν Τάφω» να ψάλλεται από τη χορωδία του δημοτικού σχολειού που έχει επιστρατεύσει ο παπάς. Ολα τούτα είναι μέσα στο προαιώνιο ντεκόρ των ημερών, προάγγελοι μιας Ανάστασης που έτσι κι αλλιώς θα έρθει.

Το πραγματικά ανυπόφορο θέαμα είναι κάτι αγροτικά αυτοκίνητα που βγαίνουν ξαφνικά στον κεντρικό δρόμο κατηφορίζοντας από τα ορεινά, όπου είναι οι στάνες, με την καρότσα τους τίγκα στα αρνάκια. Πηγαινοέρχονται ανήσυχα τα κακόμοιρα, παραπατώντας πάνω στην κινούμενη καρότσα, ανασηκώνουν τα κεφάλια τους προσπαθώντας να καταλάβουν τι γίνεται. Ευτυχώς γι’ αυτά, δεν ξέρουν τον δρόμο που οδηγεί στο σφαγείο ούτε έχουν συνείδηση ότι σε λιγότερο από μια ώρα ένα μαχαίρι θα χωθεί βάναυσα στον λαιμό τους. Δίχως ελπίδα Ανάστασης.

Πηγή: Protagon.gr