Η σύλληψη και επεξεργασία της ιδέας της ένταξης της Κύπρου από τον Γ. Κρανιδιώτη (με τη στενή συνεργασία μου) είχε ως κύριο στόχο να λειτουργήσει ως «καταλύτης για τη δίκαιη επίλυση του κυπριακού προβλήματος». Δεν λειτούργησε. Συνέβαλε καθοριστικά βέβαια στην εμπέδωση της ασφάλειας του νησιού και, παρά τα όσα γράφονται κατά καιρούς, η ασφάλεια της Δημοκρατίας της Κύπρου ως χώρας – μέλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι πλήρως κατοχυρωμένη. Δεν λειτούργησε όμως για την επίλυση του Κυπριακού (στη λογική της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας), μολονότι άνοιξε παράθυρα ευκαιρίας όταν και η Τουρκία στόχευσε σε ένταξη, λόγω ευθύνης κυρίως της κυπριακής πλευράς (απόρριψη Σχεδίου Ανάν – 2004 κ.λπ.). Η Λευκωσία δεν αξιοποίησε δημιουργικά τη συμμετοχή στην Ενωση για την προώθηση της λύσης. Ετσι και με την αποτυχία στο Κραν Μοντανά (2017) το Κυπριακό παραμένει άλυτο και με προοπτικές εξόχως δυσοίωνες – οριστικοποίηση της διαίρεσης του νησιού. Από το επίτευγμα της ένταξης στην ήττα (;) της μη λύσης για τον Ελληνισμό....

Από "ΤΑ ΝΕΑ", και...

"ΤΑ ΝΕΑ", 02/05/24

ΤΟΥ Π.Κ.ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗ

Συμπληρώθηκαν χθες, 1η Μαΐου, ακριβώς 20 χρόνια από την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση (μαζί με τις υπόλοιπες χώρες της τότε Ανατολικής Ευρώπης και τη Μάλτα – διεύρυνση big bang). Η ένταξη της Κύπρου υπήρξε μείζον επίτευγμα του Ελληνισμού, έργο μιας ομάδας διορατικών πολιτικών, στην Αθήνα των Κ. Σημίτη, Γ. Παπανδρέου, των αείμνηστων Θ. Πάγκαλου και κυρίως Γ. Κρανιδιώτη, στη Λευκωσία των Γ. Βασιλείου, Γλ. Κληρίδη, Χρ. Στυλιανίδη, κ.ά. Η ένταξη της Κύπρου ήταν αδιανόητη επιλογή χωρίς την προηγούμενη επίλυση του κυπριακού προβλήματος για την Ευρώπη. Ουδείς την ήθελε με το πρόβλημά της εντός Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Παρά ταύτα, πραγματοποιήθηκε χάρη στη στρατηγική Κ. Σημίτη, όπως εκφράστηκε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Ελσίνκι (Δεκέμβριος 1999). Είναι η πρώτη και τελευταία χώρα που εντάσσεται με ένα μείζον πρόβλημα συνόρων ανοιχτό. Η Ενωση έχει ήδη προσθέσει στα ενταξιακά κριτήρια την προηγούμενη επίλυση όλων των προβλημάτων της μορφής αυτής πριν οποιαδήποτε μελλοντική θεσμική προσχώρηση.

Η σύλληψη και επεξεργασία της ιδέας της ένταξης της Κύπρου από τον Γ. Κρανιδιώτη (με τη στενή συνεργασία μου) είχε ως κύριο στόχο να λειτουργήσει ως «καταλύτης για τη δίκαιη επίλυση του κυπριακού προβλήματος». Δεν λειτούργησε. Συνέβαλε καθοριστικά βέβαια στην εμπέδωση της ασφάλειας του νησιού και, παρά τα όσα γράφονται κατά καιρούς, η ασφάλεια της Δημοκρατίας της Κύπρου ως χώρας – μέλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι πλήρως κατοχυρωμένη.

Δεν λειτούργησε όμως για την επίλυση του Κυπριακού (στη λογική της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας), μολονότι άνοιξε παράθυρα ευκαιρίας όταν και η Τουρκία στόχευσε σε ένταξη, λόγω ευθύνης κυρίως της κυπριακής πλευράς (απόρριψη Σχεδίου Ανάν – 2004 κ.λπ.). Η Λευκωσία δεν αξιοποίησε δημιουργικά τη συμμετοχή στην Ενωση για την προώθηση της λύσης.

Ετσι και με την αποτυχία στο Κραν Μοντανά (2017) το Κυπριακό παραμένει άλυτο και με προοπτικές εξόχως δυσοίωνες – οριστικοποίηση της διαίρεσης του νησιού. Από το επίτευγμα της ένταξης στην ήττα (;) της μη λύσης για τον Ελληνισμό.

Η Λευκωσία ορθώς επιμένει και σήμερα – αν και σε διαφορετικές συνθήκες – στη διασύνδεση της πορείας των ευρωτουρκικών σχέσεων με την επίλυση του Κυπριακού. Αλλά θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η μεθοδολογία διασύνδεσης που ακολουθείται (όπως στο τελευταίο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, 17/4) θα πρέπει να αλλάξει. Δεν αποδίδει.

...από το κομματικό δελτίο της "ΑΥΓΗΣ"

"Η ΑΥΓΗ", 02/05/24