"...Ο κ. Τσιόδρας, λοιπόν, την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως διέπραξε για κάποιους ένα «αδίκημα», καθώς εθεάθη να ψέλνει στον άδειο από πιστούς Ναό της Αναστάσεως του Χριστού Σπάτων κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας, σύμφωνα με τις συνήθειές του ως θρησκευόμενου πολίτη, αφού άλλωστε έχει σπουδάσει βυζαντινή μουσική και διαθέτει μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη φωνή. Η κίνησή του όμως αυτή δέχθηκε μέσω Διαδικτύου την κριτική κάποιων ανεγκέφαλων ελληναράδων, στους οποίους θα ήθελα εγώ να απαντήσω: 1) Η άσκηση της θρησκευτικής μας λατρείας ουδέποτε απαγορεύθηκε από τα μέτρα της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της γνωστής πανδημίας. Συνεπώς κάθε χριστιανός ορθόδοξος, μεταξύ αυτών και ο ως άνω ιατρός, πάντοτε στο πλαίσιο των επιβληθεισών απαγορεύσεων, μπορεί να ασκεί τη συνταγματικώς κατοχυρωμένη θρησκευτική του λατρεία, όπου αυτός επιθυμεί... μέσα σε μια άδεια ή γεμάτη εκκλησία ή σε μια κατεστραμμένη εκκλησία από τον σεισμό, ή και αλλού, π.χ. στον δρόμο, στη δουλειά, στο σπίτι κ.λπ. 2) Μια πολύ σημαντική έκφανση της θρησκευτικής μας λατρείας είναι η προσευχή, και κυρίως η δύναμη που εκπορεύεται και διοχετεύεται μέσα από αυτήν, με θεαματικά πολλές φορές αποτελέσματα. Πρέπει λοιπόν οι «ελληναράδες επιτήδειοι» να μάθουν ότι πρωτίστως οι γιατροί με μαρτυρίες τους, και μετά ο απλός λαός, έχουν βιώσει θαυματουργές ιάσεις ασθενών, καταδικασμένων από την επιστήμη. Γιατί να μην ισχύει αυτό και στην περίπτωση του κορωνοϊού ή οποιουδήποτε άλλου ιού, που θα μας προκύψει μελλοντικά; 3) Δεν γνωρίζω τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των επικριτών του ως άνω καθηγητή. Ομως, κατά κανόνα, αυτοί που δηλώνουν άθεοι, ασχολούνται με παρόμοια θέματα και επικρίσεις ως οι πλέον αναρμόδιοι για κάτι άσχετο με τα πιστεύω τους, που δεν τους αφορά, δηλαδή με τον τρόπο άσκησης της λατρείας των ένθεων. Συνεπώς θα ήθελα να συστήσω στους ψευτόμαγκες των sites να αφήσουν ήσυχο τον κ. Τσιόδρα στο δύσκολο έργο του, και εμάς τους υπολοίπους και περισσότερους στην προσήλωση της προσευχής μας για υγεία, δύναμη, υπομονή και κουράγιο στον Γολγοθά που έρχεται...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", και...

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 02/04/20

1. Ο ψογερός Φαληρεύς και το κώνειο του Σωκράτη

Κύριε διευθυντά

Με τα ειδικά για την περίσταση προνόμια ότι τα τέσσερα τέκνα μου έχουν μητέρα Κυπρία, ότι η εκπαιδευτική μου σταδιοδρομία άρχισε από το Γυμνάσιο Σολέας και ότι όλη η οικογένειά μου βρισκόταν στο Νησί το καλοκαίρι του 1974, παρακαλώ θερμά τον επιστολογράφο σας κ. Γεώργιο Αγαθοκλέους να μου επιτρέψει να συνυπογράψω όλα όσα καταλογίζει με την επιστολή του (28.3.2020) στον ψογερό κ. Στ. Κασιμάτη.

Για να παρηγορηθεί κομμάτι, ας μάθει ότι ο αντικυπριακός Φαληρεύς δεν όκνησε να ψέξει ως αμακαδόρο τον εκπνέοντα μετά την πόση του κωνείου Σωκράτη –η φιλοσκωμμοσύνη του κ. Σ. Κ. παίρνει σβάρνα και τον Πλάτωνα– διότι ο αγροίκος Αθηναίος λιθοξόος παραγγέλλει άνευ αιδούς στον μαθητή του Κρίτωνα ετούτα: «Ω Κρίτων, έφη, τω Ασκληπιώ οφείλομεν αλεκτρυόνα· αλλά απόδοτε και μη αμελήσετε».

Τέτοιος μπαταξής ο Σωκράτης – άκου να του πληρώσει ο Κρίτων τον κόκορα!

Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλος

2. Οι ψευτόμαγκες των sites και ο Γολγοθάς

«Δεν μπορούμε να υπάρχουμε ούτε να έχουμε ταυτότητα χωρίς αυτούς (ενν.: τους ηλικιωμένους)», ήταν τα λόγια του συγκινημένου και αγαπημένου μας πια, ανθρώπου της καρδιάς μας, καθηγητού κ. Σωτήρη Τσιόδρα (το πλέον ταιριαστό όνομα, που θα μπορούσε να έχει, αφού πασχίζει για τη σωτηρία μας), που εκτός από σπουδαίος επιστήμονας, είναι ένας απλός, σεμνός και ενάρετος άνθρωπος με σεβασμό στις ξεχασμένες ηθικές αξίες και στην ανθρώπινη ζωή χωρίς κριτήρια και ηλικίες.

Ο κ. Τσιόδρας, λοιπόν, την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως διέπραξε για κάποιους ένα «αδίκημα», καθώς εθεάθη να ψέλνει στον άδειο από πιστούς Ναό της Αναστάσεως του Χριστού Σπάτων κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας, σύμφωνα με τις συνήθειές του ως θρησκευόμενου πολίτη, αφού άλλωστε έχει σπουδάσει βυζαντινή μουσική και διαθέτει μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη φωνή.

Η κίνησή του όμως αυτή δέχθηκε μέσω Διαδικτύου την κριτική κάποιων ανεγκέφαλων ελληναράδων, στους οποίους θα ήθελα εγώ να απαντήσω:

1) Η άσκηση της θρησκευτικής μας λατρείας ουδέποτε απαγορεύθηκε από τα μέτρα της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της γνωστής πανδημίας. Συνεπώς κάθε χριστιανός ορθόδοξος, μεταξύ αυτών και ο ως άνω ιατρός, πάντοτε στο πλαίσιο των επιβληθεισών απαγορεύσεων, μπορεί να ασκεί τη συνταγματικώς κατοχυρωμένη θρησκευτική του λατρεία, όπου αυτός επιθυμεί... μέσα σε μια άδεια ή γεμάτη εκκλησία ή σε μια κατεστραμμένη εκκλησία από τον σεισμό, ή και αλλού, π.χ. στον δρόμο, στη δουλειά, στο σπίτι κ.λπ.

2) Μια πολύ σημαντική έκφανση της θρησκευτικής μας λατρείας είναι η προσευχή, και κυρίως η δύναμη που εκπορεύεται και διοχετεύεται μέσα από αυτήν, με θεαματικά πολλές φορές αποτελέσματα. Πρέπει λοιπόν οι «ελληναράδες επιτήδειοι» να μάθουν ότι πρωτίστως οι γιατροί με μαρτυρίες τους, και μετά ο απλός λαός, έχουν βιώσει θαυματουργές ιάσεις ασθενών, καταδικασμένων από την επιστήμη. Γιατί να μην ισχύει αυτό και στην περίπτωση του κορωνοϊού ή οποιουδήποτε άλλου ιού, που θα μας προκύψει μελλοντικά;

3) Δεν γνωρίζω τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των επικριτών του ως άνω καθηγητή. Ομως, κατά κανόνα, αυτοί που δηλώνουν άθεοι, ασχολούνται με παρόμοια θέματα και επικρίσεις ως οι πλέον αναρμόδιοι για κάτι άσχετο με τα πιστεύω τους, που δεν τους αφορά, δηλαδή με τον τρόπο άσκησης της λατρείας των ένθεων.

Συνεπώς θα ήθελα να συστήσω στους ψευτόμαγκες των sites να αφήσουν ήσυχο τον κ. Τσιόδρα στο δύσκολο έργο του, και εμάς τους υπολοίπους και περισσότερους στην προσήλωση της προσευχής μας για υγεία, δύναμη, υπομονή και κουράγιο στον Γολγοθά που έρχεται.

Μπέσσυ Παπασωτηρίου Μπένου, Συνταξιούχος συμβολαιογράφος

3. Και το φάρμακο για τον ιό της διχόνοιας;

Κύριε διευθυντά,

Στο φύλλο της 26ης Μαρτίου 2020 ο έγκριτος συνεργάτης σας Αγγελος Στάγκος θέτει, ενόψει του προσεχούς εορτασμού των 200στών γενεθλίων από την κήρυξη της Επανάστασης του 1821, το βασικό ερώτημα που θα πρέπει να απασχολήσει ιστορικούς, φιλοσόφους και πολιτικούς μας και το οποίο συνίσταται στο: Πόσα βήματα έχουμε κάνει ως σύνολο απ’ τη γενιά που πρωταγωνίστησε στην Εθνική Παλιγγενεσία μέχρι σήμερα, και δη σε σύγκριση με το επίπεδο άλλων χωρών, τόσο στην Ευρώπη όσο και στη Μέση Ανατολή.

Μια συνοπτική αλλά και ιδιαίτερα επίκαιρη απάντηση θα βρούμε στην εναρκτήριο ομιλία του διαπρεπούς Αγγλου ιστορικού Arnold Toynbee, ως πρώτου κατόχου της έδρας Κοραή στο King’s College του Λονδίνου, στις 7 Οκτωβρίου 1919, με τον τίτλο «Η θέση της Μεσαιωνικής και Νεώτερης Ελλάδος στην Ιστορία». Παραλληλίζοντας την πολιτιστική ανάπτυξη της Δυτικής και της Ανατολικής Ευρώπης, επισημαίνει ότι κατά το έτος 1700 μ.Χ. ο νεότερος Ελληνας βρισκόταν στο σημείο στο οποίο η Δυτική Ευρώπη βρισκόταν το έτος 700 μ.Χ. και ότι μέσα σε 200 χρόνια κάλυψε το χάσμα που τον χώριζε από τη Δυτική Ευρώπη. Σε αυτό το χρονικό διάστημα εκσυγχρονίστηκε τόσο ώστε να είναι «σαν στο σπίτι του» στον σύγχρονο δυτικό κόσμο, όπως αυτός διαμορφώθηκε μετά προσπάθειες 12 αιώνων (βλ. Professor A. G. Toynbee’s lecture: The place of Medieval and Modern Greece in History, London 1919, σελ. 8).

Είναι βέβαια γνωστό πως η πρόοδος που παρουσίαζε η Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1919 αναχαιτίστηκε πριν περάσει τριετία με τη Μικρασιατική Καταστροφή. Ομως, και μετά την καταστροφή αυτή η Ελλάδα έχει να επιδείξει το τεράστιο έργο της αποκατάστασης και κοινωνικής ενσωμάτωσης 1,5 εκατομμυρίου Ελλήνων προσφύγων, την εποποιία του 1940-1941, το οικονομικό θαύμα της οκταετίας 1955-1963, την αποκατάσταση της δημοκρατίας μετά το 1975 και την απρόσκοπτη λειτουργία του πολιτεύματος, βάση ενός από τα πιο προοδευτικά Συντάγματα, την οργάνωση και επιτυχή διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και, παράλληλα με όλα αυτά, την αξιοζήλευτη ανάπτυξη γραμμάτων και τεχνών σε παγκόσμιο επίπεδο καθ’ όλη τη διάρκεια της τελευταίας εκατονταετίας.

Βέβαια, δεν έλειψαν οι μεμψίμοιροι και οι επικριτές.

Ενδεικτικά αναφέρω τον Ινγκμαρ Μπέργκμαν, ο οποίος αποφάνθηκε το 1964 ότι οι Ελληνες μετά την απελευθέρωσή τους δεν προσέφεραν τίποτε ουσιαστικό στον δυτικό πολιτισμό.

Αξίζει γι’ αυτό να διαβάσουμε την απάντηση που έδωσε ο Γ. Σεφέρης (βλ. «Δοκιμές» τόμος Γ΄ και τα άρθρα του Παντελή Μπουκάλα στην κυριακάτικη «Καθημερινή» στις 16 και 23 Ιανουαρίου 2011). Αν υπήρξαν καθυστερήσεις, αστοχίες και θλιβερές σελίδες στην ιστορία μας σε όλη αυτή τη χρονική περίοδο, αυτές οφείλονται στο αιώνιο μικρόβιο της διχόνοιας και της εμφύλιας διαμάχης, που παραμένει δυστυχώς ζωντανό μέχρι σήμερα. Οπότε, το πραγματικό ερώτημα που τίθεται είναι: Τι θα μπορούσαμε να έχουμε κατορθώσει να επιτύχουμε στη χρονική περίοδο των τελευταίων 200 χρόνων και ειδικότερα σε ποιο επίπεδο εκσυγχρονισμού, κοινωνικής συνοχής και πολιτισμού θα είχαμε φτάσει χωρίς τις συνεχείς παρεμβολές της «φαγωμάρας» μεταξύ μας.

Απ’ ό,τι βλέπω γύρω μου τους τελευταίους μήνες, ποτέ δεν είναι αργά.

Σπύρος Νικολάου, Σύμβουλος Επικρατείας ε.τ.

...από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΕΣΤΙΑ", 02/04/20