"...Δημοκρατικές διαδικασίες εξόδου από την κρίση με όρους ποσοστών και προβλέψεων είναι θνησιγενείς. Ας αποφασίσουν οι ηγέτες και οι ηγετίσκοι των χώρων. Τι βάζουν πρώτο στην ιεράρχηση των πολιτικών αγαθών; - Τη Δημοκρατία [με ενίσχυση του κράτους δικαίου, των θεσμών, της κοινωνικής συναίνεσης και με προοπτική τη Σοσιαλ-Αριστερά]; Ή - Τη Μετ-Αμφι-Αριστερά [χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση, λαϊκή αποδοχή και με άγνωστη προοπτική]; Κρίσιμο το ερώτημα γι' αυτό χρειάζεται καθαρή απάντηση...."

"ΤΑ ΝΕΑ", 03/11/16

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

Οχι άλλα βήματα μπρος - πίσω: 

"ΕΝΟΧΟΠΟΙΗΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ",

 του Γιάννη Πανούση
Μέσα σ' αυτήν τη σύγχυση
θα κυλήσει ο χρόνος
μέχρις εκεί όπου ο ουρανός
θα γεμίσει με πέτρινα περιστέρια
Νίκος Μοσχοβάκος, Απριλίου Ξανθίσματα

Αναρωτιέμαι εάν νοείται Αριστερή Σοσιαλδημοκρατία. Αν ναι, σε ποιο από τα δύο πολιτικά χαρακτηριστικά πρέπει να πέσει το βάρος; Στ' αριστερά ή στα σοσιαλδημοκρατικά;

Αριστερό κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, με αριστερίστικη, κατά πολλούς, βάση αλλά και με σοσιαλδημοκράτες υποστηρικτές, οπαδούς ή και υπουργούς, πόσο βιώσιμο μπορεί να είναι;

Αμιγώς[;] αριστεροί στην ηγεσία δίχως πλειοψηφία αριστερών στην κοινωνία και στις δομές της Πολιτείας μπορεί να έχουν μέλλον;

Νεοαριστερισμός κρυφο-ευρω-φιλελέ, ως φαντασίωση της ιδεοληπτικής «καθαρότητας» του 3% των ιθαγενών και ως σειρήνα προσέλκυσης αγνώστου αριθμού [και ποιότητας]πολιτικών μεταναστών [από ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ κ.λπ.], είναι συμβατός μόνο με τον φαύλο κύκλο του Τίποτα.

Η επέλαση των καλτ-πολιτικών του αυτομαστιγώματος και η παλινόρθωση του λαϊκισμού της αριστερής επιφοίτησης από μη-αριστερούς loosers [οι οποίοι μόλις δεν δικαιωθούν με οφίτσια θ' αλλάξουν ρότα για να σώσουν αλλιώς τη χώρα, και βέβαια για να σωθούν και οι ίδιοι] αποδεικνύουν ότι το θυσιαστήριο χωράει κόσμο και κοσμάκη, ενώ το πουργατόριο λειτουργεί με το κομμάτι.

Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα;

Αριστερά ή Ακροδεξιό χάος;

Επανάσταση ή Συμβιβασμός;

Διλήμματα που λίγο αφορούν τη Δημοκρατία, η οποία κινείται στην άριστη μεσότητα κι όχι στα επικίνδυνα άκρα.

Αλλωστε η έννοια και η ουσία της Δημοκρατίας είναι ο συνεχής διάλογος και η σύνθεση των αντίθετων απόψεων κι όχι ο ανούσιος μονόλογος των [δήθεν] κατόχων της απόλυτης αλήθειας. Οποιος αρνείται τον διάλογο, ή δεν έχει επεξεργασμένες θέσεις ή έχει αλλά δεν θέλει ν' ανοίξει τα χαρτιά του. Ολα τα άλλα «προαπαιτούμενα» για δημοκρατική συνεννόηση συνιστούν... προφάσεις εν αμαρτίαις. Αλλωστε στον διάλογο με τον αντίθετο/αντίπαλο δοκιμάζουμε και την αντοχή των δικών μας επιχειρημάτων.

Αυτο-βαυκαλιζόμενος και εσαεί αυτάρκης χώρος δεν υπάρχει[αλλά κι αν υπάρχει δύσκολα ανα-πνέει λόγω κατεψυγμένου δογματισμού].

Είναι συνεπώς εύκολη η σύγκλιση, συναίνεση των κομμάτων σε καίρια θέματα Δημοκρατίας;

Από τεχνική άποψη [προτάσεις, πρόσωπα, διαδικασίες] ναι. Από πιθανότητες υλοποίησης [σχέδιο, πρόγραμμα, αξιολόγηση] όχι. Κι αυτό για τρεις κυρίως λόγους. Πρώτον διότι στη χώρα μας προτιμούμε τις «νέες» ιδέες από τις καλές [εφαρμόσιμες] ιδέες. Δεύτερον διότι οι περισσότεροι φορείς εκτέλεσης έχουν διαβρωθεί και είναι αναξιόπιστοι. Τρίτον διότι κάποια στιγμή όλα κρίνονται υπό το πρίσμα και την πίεση των προεκλογικών δημοσκοπήσεων.

Δημοκρατικές διαδικασίες εξόδου από την κρίση με όρους ποσοστών και προβλέψεων είναι θνησιγενείς.

Ας αποφασίσουν οι ηγέτες και οι ηγετίσκοι των χώρων. Τι βάζουν πρώτο στην ιεράρχηση των πολιτικών αγαθών;
- Τη Δημοκρατία [με ενίσχυση του κράτους δικαίου, των θεσμών, της κοινωνικής συναίνεσης και με προοπτική τη Σοσιαλ-Αριστερά]; Ή
- Τη Μετ-Αμφι-Αριστερά [χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση, λαϊκή αποδοχή και με άγνωστη προοπτική];

Κρίσιμο το ερώτημα γι' αυτό χρειάζεται καθαρή απάντηση.

Τα μισόλογα βλάπτουν σοβαρά την υγεία όλων.

Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός