Οι συγκοινωνίες δεν είναι απλώς υπόθεση καλών μάνατζερ. Είναι θέμα πολιτικής βούλησης και κατεύθυνσης. Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη που ήρθε έχοντας στο μυαλό της πολλές ιδεολογικές - μεταρρυθμιστικές μάχες (κάποιες απ' αυτές, πάντως, μοιάζει να αδυνατεί να τις υπηρετήσει) δεν είχε σχέδιο για τις συγκοινωνίες. Αυτό χρειάζεται να αλλάξει. Οι επιβάτες δεν πρέπει να είναι τέκνα της ανάγκης, χρειάζεται να χαίρονται τη διαδρομή - να χαζεύουν, να διαβάζουν, να ακούν μουσική, όχι να είναι ο ένας πάνω στον άλλο, μέσα στο άγχος και στον φόβο μην πέσουν θύματα κλοπής ή μήπως αργήσει πολύ το λεωφορείο. Μπορεί μια τέτοιου τύπου αλλαγή να την εξυπηρετήσει σήμερα το κράτος; Οι αστικές συγκοινωνίες είναι μία από τις σημαντικότερες εκφάνσεις της καθημερινής ζωής και του πολιτισμού μας. Δεν μπορεί να είναι ένας καθημερινός αστικός εφιάλτης....

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 21/02/20

Ο αστικός εφιάλτης
Πόσο σημαντικές είναι οι δημόσιες συγκοινωνίες φάνηκε τις προάλλες, τη μέρα της μεγάλης απεργίας. Ο ιδιότυπος συνδικαλισμός που θεωρεί ότι επιτυγχάνει μόνο όταν οι πράξεις του στρέφονται εναντίον της υπόλοιπης κοινωνίας στηρίχτηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου στο πάγωμα όλων των συγκοινωνιακών μέσων για να παγώσει η οικονομική ζωή. Το κατάφερε σε έναν βαθμό, μαζί με την ταλαιπωρία των ανθρώπων (πρωτίστως των πιο φτωχών, εκείνων που μετακινούνται κυρίως με τις συγκοινωνίες, αλλά όχι μόνο).

Ευτυχώς, ήταν μόνο μία μέρα. Οι συγκοινωνίες λειτουργούν και, για να είμαστε ειλικρινείς, ιδίως το μετρό έχει βελτιωθεί ελαφρά τους τελευταίους μήνες, έπειτα από την τεράστια καθίζησή του τα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, επειδή το μετρό δεν φτάνει παντού, έχει σημασία να λειτουργούν και να βελτιώνονται και τα υπόλοιπα δημόσια μέσα.

Τα χρόνια που προηγήθηκαν, γύρω από τα μέσα συγκοινωνίας είχαν δοθεί σοβαρές ιδεολογικοπολιτικές μάχες. Η πρώτη δόθηκε από το κίνημα «Δεν πληρώνω» και συνοδεύτηκε από άτυπες καμπάνιες για άρνηση πληρωμής κομίστρου στα μέσα μεταφοράς και από επιθέσεις κατά εκδοτηρίων και των υποδομών των σταθμών. Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αποσύροντας τους ελεγκτές από τις συγκοινωνίες και αφήνοντας ανοιχτά τα μηχανήματα εισόδου στο μετρό, επέτρεψε να εμπεδωθεί η ιδέα του τζάμπα. Η συνδικαλιστικού τύπου αδιαφορία των οδηγών στα λεωφορεία και τα τρόλεϊ να επιτηρούν αν πληρώνεται το κόμιστρο («δεν είναι δουλειά μου») διεύρυνε τη λαθρεπιβίβαση, που συνεχίζει και σήμερα να είναι σταθερή αξία, ιδίως στα λεωφορεία και στα τρόλεϊ.

Η λογική τού «δεν πληρώνω» στην ουσία οδηγεί στην παρακμή - που θα συντηρείται με επιδοτήσεις, δηλαδή με τη συμβολή ακόμα και εκείνων των τμημάτων της κοινωνίας που δεν χρησιμοποιούν τα μέσα συγκοινωνίας. Το κακό πάντα ξεκινάει από την απώλεια εσόδων. Απώλεια, δηλαδή, της δυνατότητας να αγοραστούν βαγόνια ή λεωφορεία, άρα δυσχέρανση των συγκοινωνιακών υπηρεσιών. Επιπλέον, το μετρό συνεχίζει να ταλαιπωρείται (και να ταλαιπωρεί) με αραιά δρομολόγια, έξαρση της επαιτείας, έλλειψη αστυνόμευσης και έλλειμμα καθαριότητας. Τα λεωφορεία αργούν και συχνά είναι κατάφορτα. Και στο τραμ ακόμα δεν ξέρουν τι θα γίνει με το κομμάτι της γραμμής του αθηναϊκού κέντρου που δεν λειτουργεί.

Τι δείχνει αυτή η κατάσταση; Οτι οι συγκοινωνίες δεν είναι απλώς υπόθεση καλών μάνατζερ. Είναι θέμα πολιτικής βούλησης και κατεύθυνσης. Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη που ήρθε έχοντας στο μυαλό της πολλές ιδεολογικές - μεταρρυθμιστικές μάχες (κάποιες απ' αυτές, πάντως, μοιάζει να αδυνατεί να τις υπηρετήσει) δεν είχε σχέδιο για τις συγκοινωνίες. Αυτό χρειάζεται να αλλάξει. Οι επιβάτες δεν πρέπει να είναι τέκνα της ανάγκης, χρειάζεται να χαίρονται τη διαδρομή - να χαζεύουν, να διαβάζουν, να ακούν μουσική, όχι να είναι ο ένας πάνω στον άλλο, μέσα στο άγχος και στον φόβο μην πέσουν θύματα κλοπής ή μήπως αργήσει πολύ το λεωφορείο. Μπορεί μια τέτοιου τύπου αλλαγή να την εξυπηρετήσει σήμερα το κράτος;

Οι αστικές συγκοινωνίες είναι μία από τις σημαντικότερες εκφάνσεις της καθημερινής ζωής και του πολιτισμού μας. Δεν μπορεί να είναι ένας καθημερινός αστικός εφιάλτης. Η κυβέρνηση οφείλει να τις εντάξει στις προτεραιότητές της.

ΥΓ: Δεν γράφω τίποτα για τον ΟΑΣΘ. Είναι κρίμα για τη Θεσσαλονίκη, μήνες μετά την απομάκρυνση Παππά, η διαιώνιση της απόλυτης διάλυσης.